– Po co ci ten pistolet? – spytał pierrot zasłaniając się kwiatami.
– Mam go, bo czuję ból! – odpowiedziała ostro.
– Mnie też często coś boli, ale nie kupuje sobie pistoletów – zdziwił się błazen.
– Zabawny jesteś… – podsumowała patrząc mu prosto w oczy.
Laleczka była piękna: włosy, oczy, usta, biust.
Wszystko doskonale wpasowane w idealną normę.
A jednak czuła ból i z tego powodu sprawiła sobie pistolet.
– Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie – pierrot nie ustępował.
– Przecież już ci wszystko powiedziałam! – wściekała się.
– Ale ja chcę wiedzieć, kogo chcesz zastrzelić? – naciskał.
– Może ciebie…
– Daj spokój, chyba nie dałem ci powodu – racjonalizował trefniś.
– A skąd wiesz?! – teraz Laleczka kipiała złością.
– Myślę, że nie.
– Co nie?! – ryknęła.
– Myślę, że jednak nie dałem ci powodu,
– No dobrze – zgodziła się nagle. – Nie o ciebie chodzi. Gdybyś chciał się czegoś dowiedzieć, musiałbyś zapytać nie kogo, lecz co chcę zastrzelić.
– A co chcesz zastrzelić?
– Mój ból.
– Powtarzasz to bez sensu.
– Bez sensu?!
– Według mnie od leczenia bólu są lekarze, a nie pistolety – chłopak rzeczywiście niczego nie rozumiał.
Nie rozumiał i do niczego już nie doszedł.
W każdym razie Laleczka uznała, że rozmowa z pierrotem ją nudzi.
Wzięła więc pistolet do ręki, włożyła go do swojej wielkiej torby w kwiaty i motyle i poszła do miasta.
(A o jej wyczynach rozpisywały się później media).
Trefniś natomiast udał się na spoczynek.
Rozmowy z Laleczką zawsze bardzo go wyczerpywały.
Teraz miała w ręku pistolet,
Kiedyś przyszła z nożem,
Jeszcze innym razem z kuszą.
A błazna zawsze wtedy przeszywał głęboki dreszcz.
Tak jakby wewnętrznie przeczuwał,
że Laleczka chce się zemścić właśnie na nim.
Czuł tak, choć nigdy by tego nie zrobiła…
Ktoś przecież musi ją wysłuchać.