Wetrzesz go tylko tyle, ile zmieści się na paznokciu,
poczujesz się o niebo lepiej i będziesz mógł (niczym młody bóg!), przenosić góry.
Wetrzesz go tyle, co na palcu,
sprawisz, że cofnie się czas i znajdziesz się z powrotem w rodzinnym domu.
Weźmiesz go na górkę, sprawisz że Słońce w miejscu stanie,
a ty wysiądziesz z czasu jak pasażer z tramwaju.
Lecz nadal będziesz mógł pozostać w tym stanie,
tylko tyle, ile wynosi stosunek zbyt wielkiej dawki do mocy twojego ciała.
A jeżeli weźmiesz go jeszcze więcej
zaniknie już wszystko
i pozostaniesz tylko ty
jak wycięta postać z tła
I będziesz miał ogromną moc
zdolną przywołać każdego
lecz zbyt małą by powrócić tam
gdzie nie trzeba ci było eliksiru…
6 listopada 2016 at 16:13
Bardzo dobry tekst obrazujący Witkacego ☺☺☺
katastrofizm i firma portretowa. Fascynujący zlepek osobowości.
6 listopada 2016 at 16:14
I to co brał przy powstaniu choćby tego obrazu 😆😆😆😆